Ο ενοχλητικός Μαραθώνιος
Αμφιλεγόμενο το αποτέλεσμα του Ημιμαραθωνίου για τον Δήμο και τους δημότες αυτού…
Μια εξαιρετικά μεγάλη διοργάνωση με πλήθος κόσμου να την υποστηρίζει και να συμμετέχει σε αυτήν και από την άλλη, αγανάκτηση , νευρικότητα, ατυχήματα και αρνητικά σχόλια από αρκετούς πολίτες που αδυνατούσαν να μετακινηθούν όπως συνήθιζαν στην πόλη. Διττό το αποτύπωμα λοιπόν για πολλούς που αισθάνθηκαν μια διαφορετική καθημερινότητα να τους σκουντά ενοχλητικά και επίμονα την πλάτη διαταράσσοντας τον προσωπικό τους κόσμο.
Μια μικρή γιορτή ωστόσο έκανε την πρώτη της εμφάνιση προτάσσοντας τις αρχές του αθλητισμού και της προσφοράς, διαταράσσοντας ταυτόχρονα τον προσωπικό κόσμο και την καθημερινότητα του καθενός.
—
Αλλά να σας πώς και κάτι, κακώς έγινε ο μαραθώνιος στον Ευόσμο. Πολύ κακώς! Άλλωστε ούτε τις υποδομές έχουμε για να τον υποστηρίξουμε, ούτε σοβαρές διοικήσεις και Δημοτικά Συμβούλια…και στο τέλος τέλος δεν είμαστε και πολύ αθλητικοί εμείς…Αυτές οι διοργανώσεις είναι για τους άλλους…που τα έχουν όλα αυτά, που έχουν και λιγότερες δουλειές να κάνουν και που κυρίως είναι δήμοι Ευρωπαϊκών προτύπων…Όχι όχι δεν είμαστε για τέτοια εμείς. Καλύτερα έτσι όπως ήταν όλα πριν, που μπορούσα να πάρω το αυτοκίνητό μου για να πάω μέχρι την πλατεία, ακόμη κι αν δεν έβρισκα εύκολα πάρκινγκ θα το άφηνα εκεί στη γωνία δίπλα στο πεζοδρόμιο που ξέρω ότι δεν παρκάρει κανείς και ας εμποδίζω λίγο. Άλλωστε σιγά, ποιος θα με γράψει…; Και αν με γράψει δεν φταίω εγώ, αφού δεν έβρισκα..
Όχι όχι καλά τα λέω κακώς έκλεισαν τους κεντρικούς δρόμους για έναν απλό μαραθώνιο. Θα μπορούσαν να κλείσουν ένα στάδιο και να έκαναν κύκλους. Δηλαδή είναι δυνατόν τον δικό μου δρόμο βρήκαν; Αυτόν που διασχίζω κάθε μέρα για να πάω στην δουλειά μου ; Και όχι μόνο εγώ μα και όλος ο υπόλοιπος κόσμος…Δηλαδή για να πάνε οι άλλοι να τρέξουν πρέπει και εγώ να περπατήσω;
Για να μην αναφέρω την ελλιπή ενημέρωση του κόσμου, που έγινε τρεις εβδομάδες πριν. Απλά τραγικό! Βγήκα στον δρόμο και ούτε ένας αστυνομικός δεν ήξερε πως θα πάω σπίτι μου. Δηλαδή δουλειά του δεν είναι ; Και έκλεισες τον δρόμο ΜΟΥ και δεν μου λες πως θα πάω στο σπίτι ΜΟΥ. Για άλλη μια φορά ο Δήμος και η χώρα βρίσκονται σε πλήρη εκτροπή.
Και εγώ;
Μα εγώ δεν έφταιγα κάπου. Τα δημοτικά τέλη τα πληρώνω, φόρους πληρώνω άρα έχω κάθε δικαίωμα να εξάπτομαι και να αναζητώ το δίκιο και την ηρεμία μου. Άσχετα αν το δικαίωμα είναι φτιαγμένο από χρέος και όχι από προνόμια…
—
Ίσως οι παραπάνω σκέψεις ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης. Ίσως και πάλι όχι. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν την διήγηση μιας ειρωνικά αποδοθείσας προσωπικής εξιστόρησης της αντίδρασης που κατέλαβε αρκετούς συμπολίτες του Δήμου κατά την διάρκεια του Μαραθωνίου και γεννά ερωτήματα κοινωνικής συνείδησης αλλά και ατομικής ευαισθησίας.
Ερωτήματα που μοιάζουν έωλα για τους περισσότερους και ενοχλητικά για κάποιους άλλους.
Οποιοδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική..
Π. Σεφερίδης