Περίπου 250 Ουκρανούς πολίτες έχει καταφέρει να μεταφέρει εκτός της χώρας ο πατέρας της Γιάννας και άλλοι τόσοι τον περιμένουν με αγωνία στα σύνορα.
Εξαιρετικά δύσκολες στιγμές βιώνουν οι Ουκρανοί πολίτες που προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο διαφυγής από τη χώρα, μετά τη ρωσική εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου.
Οι συνεχείς εχθροπραξίες, βομβαρδισμοί και πυροβολισμοί, έχουν προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων αμάχων, ενώ χιλιάδες έχουν τραυματιστεί και πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι στιγμής έχουν φύγει σε γειτονικές χώρες για να βρουν καταφύγιο.
Μερικές εκατοντάδες Ουκρανοί, κυρίως γυναίκες με μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι, έχουν έρθει στη Θεσσαλονίκη, καθώς και στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπου τους περιμένουν συγγενείς και φίλοι.
H Γιάννα Αλμάνοβα έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην Ουκρανία, και συγκεκριμένα στην Οδησσό, όπου ο μπαμπάς της έχει τουριστικό πρακτορείο. Ποτέ δεν φαντάστηκε, όμως, ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι και τους φίλους της και να έρθει άρον άρον με μία βαλίτσα στη Θεσσαλονίκη. «Άφησα το σπίτι μου και ήρθα εδώ, δεν είμαι καλά. Και, εντάξει, εγώ τουλάχιστον έχω ένα σπίτι εδώ, είναι πιο εύκολα για εμένα, για τους άλλους όμως δεν είναι έτσι», αναφέρει χαρακτηριστικά στη Voria.gr.
Η Γιάννα έφυγε στις 25 Φεβρουαρίου από την Ουκρανία, μία μέρα δηλαδή μετά την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα, μαζί με τον πατέρα της με το αμάξι τους, ενώ από πίσω τούς ακολούθησαν και φίλοι με πέντε αμάξια, καθώς και ένα λεωφορείο που έχουν λόγω του τουριστικού πρακτορείου, στο οποίο επέβαιναν γυναίκες και παιδιά. Το ταξίδι κράτησε περίπου μία μέρα, 30 ώρες. Πέρασαν από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία για να φτάσουν στην Ελλάδα. Μάλιστα, όπως εξηγεί η Γιάννα στη Voria.gr, ο πατέρας της πήγε πριν λίγες μέρες ξανά στην Ουκρανία με τρία λεωφορεία, τα οποία νοίκιασε από τη Θεσσαλονίκη, με σκοπό να μεταφέρει άμαχους πολίτες σε γειτονικές χώρες και σύντομα αναμένεται να ξαναπάει για μεταφέρει και άλλους, πάντα με δική του πρωτοβουλία και με δικά του λεφτά, αψηφώντας τους μεγάλους κινδύνους που υπάρχουν σε περιοχές δίπλα στις εμπόλεμες ζώνες τις Ουκρανίας.
«Μας φέρνουν τα άτομα στο τελωνείο γιατί δεν μπορούσαμε να μπούμε στην πόλη (με το λεωφορείο). Αύριο θα ξαναπάει με το λεωφορείο να φέρει κι άλλους. Έχουμε 200-300 ανθρώπους που περιμένουν να φύγουν», αναφέρει η κ. Αλμάνοβα και σημειώνει ότι το προξενείο στην Οδησσό δεν τους παρείχε καμία βοήθεια. «Το προξενείο δεν έκανε τίποτα. Αυτές τις 14 ημέρες δεν έστειλαν κανέναν. Εμείς μόνοι μας προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό», σημειώνει.
Αξίζει να σημειωθεί πως δεν καταλήγουν όλοι οι Ουκρανοί πρόσφυγες που φεύγουν από την Οδησσό με τα συγκεκριμένα λεωφορεία στην Ελλάδα, καθώς ορισμένοι επιλέγουν να σταματήσουν στα σύνορα άλλων χωρών. Κυρίως προσπαθούν να φύγουν άμεσα από την Ουκρανία, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα κινηθούν μετά.
Περίπου 200-250 άτομα υπολογίζει η Γιάννα ότι έχει καταφέρει να μεταφέρει ο πατέρας της εκτός Ουκρανίας, προσθέτοντας ότι μέχρι στιμής δεν έχει αντιμετωπίσει προβλήματα κατά τη διάρκεια των μεταφορών αυτών. «Έχουμε γνωστούς εκεί και μας βοηθούν να περάσουμε», δηλώνει, ωστόσο συμπληρώνει ότι υπάρχει πάντα και φόβος για το τι μπορεί να γίνει. «Τώρα σκέφτομαι και τους άλλους. Έχω φίλους εκεί (στην Οδησσό) και δεν ξέρω πώς να βοηθήσω γιατί δεν θέλουν να φύγουν. Έχουν οικογένειες εκεί και δεν μπορούν να τις αφήσουν», αναφέρει.
Η κ. Αλμάνοβα σημειώνει ότι έχει πολλά χρόνια που έρχεται στη Θεσσαλονίκη, καθώς η οικογένειά της είχε και στην πόλη μας ταξιδιωτική επιχείρηση, η οποία έκλεισε λόγω κορωνοϊού, όποτε τουλάχιστον η ίδια είχε τη δυνατότητα να μετακομίσει σε ένα σχετικά γνώριμο μέρος. «Νιώθω απλά ότι άφησα το σπίτι μου, γιατί την περισσότερη ζωή μου εκεί (στην Ουκρανία) την έζησα. Δεν μπορώ να φανταστώ τώρα ότι δεν θα γυρίσω πίσω», λέει η ίδια, αποτυπώνοντας με χαρακτηριστικό τρόπο το δράμα της προσφυγιάς και την αγάπη για το σπίτι, την πατρίδα, τον τόπο που ο καθένας μας έχει μεγαλώσει, έχει δημιουργήσει τα δικά του μοναδικά βιώματα, τις δικές του αναμνήσεις…